Τον Βασίλη Τσιγκούρα τον γνωρίζουμε όλοι. Το όνομά του έχει συνδεθεί με μοναδικές ιστορίες ανάπηρων ζώων που χάρη στα αναπηρικά αμαξίδια που κατασκευάζει περπάτησαν ξανά. Έχει χαρίσει πολλά αμαξίδια σε φιλοζωικές οργανώσεις που φρόντιζαν ανάπηρα ζώα, ενώ πλέον η κατασκευή αναπηρικών αμαξιδίων είναι η μόνιμη εργασία του. Αυτό που κατάφερε ο Βασίλης ήταν να κάνει προσιτό το αναπηρικό αμαξίδιο για τα ανάπηρα ζώα στη χώρα μας και να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. 

Για την εβδομάδα ευαισθητοποίησης του Dogs' Voice για σκύλους με αναπηρίες, τον ρωτήσαμε:

1. Ποια ηταν η εμπειρία να φτιάξεις καροτσάκι για τη Μινα και τι θα έλεγες σε κάποιον που σκέφτεται να την υιοθετήσει;

Τα παιδιά απο τα Αδέσποτα μυστήρια Ελευσίνας με είχαν καλέσει να κοιτάξω μία αδεσποτούλα η οποία ήταν ανάπηρη. Δώσαμε ραντεβού στο μερος που φιλοξενείται η Μίνα και έτσι τη συνάντησα, έρωτας με την πρώτη ματιά! Την μέτρησα και μέσα σε λίγες μέρες είχε το δικό της αμαξίδιο με το οποίο περπάτησε μέσα σε λίγα λεπτά!

2. Εχεις υιοθετήσει 2 ανάπηρους σκυλους. Πως ειναι η ζωη σου μαζι τους; Τι εχεις μάθει απο αυτούς μεχρι σημερα;

Μαζί με τους αρτιμελείς σκύλους μας έχουμε και δύο αναπηράκια, τον Μάκη και την Λίλλη για τα οποία είχε προταθεί ευθανασία λόγω της αναπηρίας τους. Σήμερα είναι ισότιμα μέλη της οικογένειας μας, δεν τα βλέπω καν σαν αναπηράκια, τα βλέπω απλά σαν παιδιά μου. Αυτά τα παιδιά με έχουν μάθει να προσπαθώ να σηκώνομαι όταν πέφτω και να κοιταω μπροστα ο,τι κι αν μου συμβει, οπως εκαναν κι αυτα μετα το ατυχημα... Και λεω "προσπαθώ"  γιατι δεν ξερω αν εχω την δυναμη που εχουν εκείνα, νιωθω πολυ μικρος μπροστα τους.

3. Ποια ηταν η διαδρομή σου ως κατασκευαστής έως τωρα και ποιες στιγμές θυμασαι στην πορεία σου με μεγαλύτερη συγκίνηση;

Ξεκινησα τον Ιουλιο του 2015 στο μπαλκονι του παλιου μου σπιτιου στη Νεα Ιωνια να φτιαχνω αμαξιδια απο σωληνες αποχετευσης. Απο τοτε μεχρι σημερα ολο αυτο το project μεσα απο δημιουργικο κυριως αγχος αλλα και πολλη προσπαθεια εχει προχωρησει σε επαγγελματικο πλεον επιπεδο οσον αφορα το τεχνικο μερος. Εχουμε φυγει απο τις ιδιοκατασκευες και πλεον χρησιμοποιούμε υλικα που μπορουν να αντεξουν στο χρονο και να ανταποκριθουν οσο καλυτερα γινεται στις αναγκες του καθε ζωου. Υπαρχουν πολλες συγκινητικες στιγμες στην πορεια μου αλλα αυτη που ηταν λιγο πιο εντονη για μένα ηταν η στιγμή που περπατησε με δικο μας αμαξιδιο (το μοναδικο στον κοσμο) ο Ούσκο, ενας αναπηρος αρκουδος που βρισκεται στον Αρκτουρο. Χτυπηθηκε απο αυτοκινητο οταν ηταν μωρο και το πρωτο του αμαξιδιο φτιαχτηκε οταν ηταν εξι μηνων. Η συγκινηση ηταν τεραστια αλλα ειχαμε και συγκρατημενη αισιοδοξια καθως δε γνωριζαμε ποια θα ηταν η πορεια του με το αμαξιδιο. Σημερα, εναμιση χρονο μετα, πανε ολα καλα, φοραει το τριτο αμαξιδιο (ενηλικας πλεον) και συνεχιζει ακαθεκτος!

4. Απο την επαφή σου με ανθρώπους που ζουν με ανάπηρους σκυλους ποιο θεωρείς οτι ειναι αυτο που τους χαρακτηρίζει; Ποια ιστορία εχεις ξεχωρίσει;

Αυτο που χαρακτηριζει τον κηδεμονα ενος αναπηρου σκυλου ειναι η ευθυνη και η ανησυχια που εχει για τον σκυλο του, οπως θα ειχε και ενας γονιος για το παιδι του. Δεν εχω ξεχωρισει καποια συγκεκριμενη ιστορια. Αυτες ομως που χτυπανε ευαισθητες χορδες συνηθως ειναι με κηδεμονες που φροντιζουν τα ηλικιωμενα τους σκυλια μεχρι την τελευταια τους στιγμη.

5. Ποιο ειναι το όραμα σου για το μέλλον;

Οραμα μου για το μελλον ειναι να εξαλειφθουν οι ευθανασιες που γινονταν στα αναπηρα ζωα και να αυξηθούν οι ευκαιρίες που έχουν τα ζώα αυτά σε μια νέα ζωή.