Η 25η Αυγούστου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Σπισισμού. Για να την τιμήσουμε θα μοιραστούμε μαζί σας μια ιστορία από το μακρινό 2016. 

Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά: Σπισισμός είναι η θεωρία σύμφωνα με την οποία είναι επιτρεπτή η διαφορετική μεταχείριση ζώων ανάλογα με το είδος τους. Ξεκινάει από την αντίληψη ότι ο άνθρωπος είναι το ανώτερο και κυρίαρχο είδος στον πλανήτη και άρα μπορεί να συμπεριφέρεται διαφορετικά σε άλλα είδη ζώων σύμφωνα με τα συμφέροντα του. Ο σπισισμός είναι ο λόγος που θεωρούμε ότι το γουρούνι είναι τροφή μας ενώ ο σκύλος όχι, ο λόγος που στην Ινδία η αγελάδα θεωρείται ιερό ζώο αλλά το πρόβατο όχι, ο λόγος που στην Κίνα γίνεται φεστιβάλ ψητού σκύλου ενώ στην Γαλλία η βρώση σκύλου είναι παράνομη. Σε κάθε γωνιά του πλανήτη το ίδιο είδος ζώου μπορεί να λαμβάνει διαφορετική μεταχείριση σύμφωνα με τις αντιλήψεις των ανθρώπων για εκείνο: αυτό είναι σπισισμός. Η θεωρία του σπισισμού ομοιάζει πολύ με τον ρατσισμό και τον σεξισμό καθώς βασίζεται στις ίδιες "λογικές" παραδοχές. 

Πάμε τώρα πίσω στον Απρίλιο του 2016. Το Dogs’ Voice είναι μόλις ένα χρόνο στη ζωή. Μια αλυσίδα pet shop μας προσεγγίζει τότε για συνεργασία με σκοπό να ενισχύσει το φιλοζωικό της προφίλ προσφέροντας μας μια τεράστια ποσότητα ξηράς τροφής για τα σωματεία που στηρίζουμε. Σε κάποια καταστήματα της αλυσίδας αυτής πωλούνταν (και πωλούνται ακόμα και σήμερα) ζώα συντροφιάς σε βιτρίνες απροσδιόριστης προέλευσης. Φυσικά χωρίς δεύτερη σκέψη αρνηθήκαμε την πρόταση και δεν λάβαμε καμία βοήθεια από την εταιρεία. 

Πολλοί μέντορες της οργάνωσης εκείνη την εποχή θεώρησαν ότι καλώς είχαμε θέμα με την πώληση ζώων ράτσας σε βιτρίνα και μας συμβούλευσαν να προτείνουμε στην εταιρεία για ένα μήνα να αντικαταστήσει στις βιτρίνες των καταστημάτων τα προς πώληση ζώα με αδέσποτα ζώα προς υιοθεσία. Κάτι τέτοιο θα γινόταν δεκτό από την εταιρεία και όπως πίστευαν θα ευαισθητοποιούσε πολύ τον κόσμο, θα αύξανε τις υιοθεσίες και θα μας επέτρεπε να πάρουμε και τη βοήθεια σε τροφή για τα σωματεία. Όλοι έχουμε πρόβλημα με τα ζώα σε βιτρίνα προς πώληση αλλά αν βάλουμε ζώα σε ανάγκη προς υιοθεσία γιατί είναι κακό; 

Δεν είναι απλά κακό. Είναι ιδεολογικά ασυνεπές, είναι εγγενώς λάθος, είναι εγκληματικό. Το να εξομοιώνουμε ένα ζώο με αντικείμενο δεκτικό συναλλαγής που μπορεί να κοσμεί μια βιτρίνα ακόμα και αν ο σκοπός μας είναι να υιοθετηθεί προσβάλει την αξία του ζώου, διαιωνίζει την πεποίθηση, ακόμα και όταν δεν υπάρχει αυτή η πρόθεση, ότι μπορούμε να το μεταχειριζόμαστε ως πράγμα, ως περιουσιακό στοιχείο, ως αντικείμενο. Ένα ζώο σε βιτρίνα είναι αξιωματικά λάθος ανεξαρτήτως προθέσεων.

Διαφωνήσαμε αρκετά εκείνες τις ημέρες και φυσικά δεν προχωρήσαμε καθόλου με την εταιρεία, η διαδικασία όμως να εξηγήσουμε στους μέντορες μας γιατί δεν θέλουμε να «συμβιβαστούμε και λίγο για το κοινό καλό» όπως μας πρότειναν τότε ήταν ακόμα πιο εποικοδομητική για όλους. Αποφασίσαμε ότι δεν θα συμβιβαστούμε στα πιστεύω μας ένεκα κανενός σκοπού όσο ευγενής και αν παρουσιάζεται. Καταλάβαμε ότι αποστολή ενός οργανισμού δεν είναι μόνο να υλοποιεί επιτυχώς δράσεις για την προαγωγή του κοινωφελούς σκοπού του αλλά και να διαμορφώνει μια νέα κουλτούρα που αν γινόταν κοινωνική συνείδηση ο ίδιος ο σκοπός θα έπαυε να υπάρχει.

Για εμάς σκοπός είναι να εργαστούμε ώστε περισσότερος κόσμος να κατανοήσει πώς κάθε ζώο είναι φορέας των δικαιωμάτων απόλαυσης της ζωής και μη πρόκλησης πόνου. Αν σε κάθε γωνιά του πλανήτη συμφωνούσαμε ότι τα ζώα έχουν ανεξαρτήτως είδους τα ίδια απαραβίαστα δικαιώματα ο κόσμος μας ίσως να ήταν καλύτερος. Κυρίως για το είδος μας.