ΔΕΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ, ΤΑ ΖΩΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΌΛΟΥΣ

Και συγκεκριμένα: 

1. Μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί σαν τον δικό μας αναπτύσσουν προγράμματα πανελλαδικής κλίμακας, προγράμματα για Δήμους και (εμείς συγκεκριμένα) και τεχνολογία η οποία κοστίζει πάρα πάρα πολύ για να φτάσει στο επίπεδο που την έχουμε φτάσει και με τον τρόπο αυτό φροντίζουμε καθημερινά: α. να υιοθετούνται πολλά αδέσποτα ζώα β. να εκπαιδεύονται οι Δήμοι να διαχειρίζονται το θέμα αποτελεσματικότερα γ. να εισάγουμε τεχνολογικά εργαλεία που βοηθούν θεαματικά τη διαχείριση των αδέσποτων σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, δ. να υλοποιούμε προγράμμα στειρώσεων και εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα, ε. να υλοποιούμε καμπάνιες σε όλη την Ελλάδα, στ. να αναπτύσσουμε μηχανισμό διαχείρισης κρίσεων για την προστασία των ζώων σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, ζ. να βοηθάμε φιλοζωικά σωματεία σε όλη την Ελλάδα με προβολή, τροφή και οικονομική στήριξη, η. να προτείνουμε βιώσιμες πολιτικές σε τοπικό και εθνικό επίπεδο, να καταθέτουμε προτάσεις, να παίρνουμε θέση, να υλοποιούμε προγράμματα σε Δήμους. Εμείς εργαζόμαστε στην μεγάλη εικόνα του θέματος. Δεν κάνουμε περισυλλογές, δεν ασχολούμαστε με μια περιοχή συγκεκριμένα, δεν κάνουμε δουλειά σωματείου. Οι ιδρυτές μας δεν αμοίβονται αλλά έχουμε ένα άτομο προσωπικό με σχέση εξαρτημένης εργασίας που δουλεύει κανονικά και με ασφάλιση. 

2. Φιλοζωικά σωματεία: ασχολούνται συνήθως με μια περιοχή. Είναι ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ που σημαίνει ότι έχουν δουλειές, ζωές, υποχρεώσεις και 1000 άλλα πράγματα. Πάνω τους πέφτει το μεγαλύτερο βάρος διαχείρισης των ζώων καθώς λίγοι Δήμοι έχουν ολοκληρωμένη υποδομή. Σώζουν ζώα καθημερινά, πληρώνουν πολλά περιστατικά από δικά τους προσωπικά χρήματα και αν είναι τυχεροί πάνε τα ζώα ή στο πρόγραμμα του Δήμου αν υπάρχει ή έχουν βοήθεια από τον κόσμο για να ανταπεξέλθουν. Τρέχουν συνεχώς. Δεν έχουν ποτέ χώρο, είναι γεμάτοι και δεν φταίνε. Είναι όντως γεμάτοι. Χρειάζονται την υποστήριξη όλων μας σε τροφές και πρακτική βοήθεια. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τη μεγάλη εικόνα του θέματος, εκπροσωπούνται είτε μέσα από κάποια ομοσπονδία είτε από κανέναν και παρεμβαίνουν συνήθως μόνο για τα θέματα της περιοχής τους. Είναι η ραχοκοκαλιά όλης της φιλοζωικής δράσης, χωρίς τα σωματεία δεν υπάρχει τίποτα. 

3. Ομοσπονδίες φιλοζωικών σωματείων: είναι οι θεσμικοί φορείς εκπροσώπησης των φιλοζωικών σωματείων. Παρεμβαίνουν σε φλέγοντα θέματα τοπικά για να υποστηρίξουν κάποιο μέλος τους και εθνικά για να καταθέσουν προτάσεις που αφορούν τα ζώα συλλογικά (δηλαδή όχι μόνο τα ζώα συντροφιάς). Συνεργάζονται με διεθνείς οργανισμούς και αναπτύσσουν δράσεις για την αύξηση των επιπέδων ευζωίας στην Ελλάδα, καταθέτουν προτάσεις σε δημόσιους φορείς, υπουργεία, Βουλή, αρχές και γενικότερα εκπροσωπούν τα μέλη τους για ζητήματα που αφορούν επίσης την μεγάλη εικόνα δηλαδή τη νομοθεσία, τις πρακτικές εφαρμογές της και τη συμμόρφωση των φορέων με τις υποχρεώσεις τους. Κάποιες από αυτές έχουν έμμισθο προσωπικό. 

4. Δήμοι: ο νόμος αναθέτει σε εκείνους το βάρος της διαχείρισης του πληθυσμού των αδέσποτων ζώων. Υποχρεούνται να έχουν πρόγραμμα στείρωσης και περίθαλψης. Λόγω γραφειοκρατίας και έλλειψης τεχνογνωσίας καλύπτουν συνήθως τα βασικά κτηνιατρικά έξοδα για όσο καιρό υπάρχει πρόγραμμα. Δεν παρέχουν 24ωρη υπηρεσία, δεν έχουν λύσεις για φιλοξενία των ζώων (τα κυνοκομεία έχουν εξελιχθεί σε μια μαύρη σελίδα στη λειτουργία τους), είναι υποχρεωμένα να απομακρύνουν επιθετικά ζώα χωρίς να έχουν ιδέα αν είναι πράγματι είναι επιθετικά και κινούνται πιο αργά και απο δεινόσαυρο. Πάσχουν από ευθυνοφοβία και κάνουν τα απολύτως απαραίτητα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Χωρίς τα σωματεία και τους τοπικούς εθελοντές θα είχαν εκατοντάδες περισσότερα προβλήματα στη διαχείριση των ζώων. 

5. Κτηνίατροι: υπάρχουν όλων των ειδών όπως σε ΚΑΘΕ επάγγελμα. Υπάρχουν Δήμοι που συνεργάζονται με καλούς κτηνιάτρους και Δήμοι που συνεργάζονται με μέτριους. Είναι η μόνη κατηγορία επαγγελματιών που πραγματικά σώζει το ζώο όταν είναι άρρωστο ή πεθαίνει από φόλα. Καλώς ή κακώς όσο και να το αγαπάμε αν δεν πάει στον γιατρό δεν θα ζήσει/στειρωθεί/εμβολιαστεί. Τόσο απλά. 

Στην παραπάνω εικόνα ΟΛΟΙ κάνουν έργο και ΟΛΟΙ χρειάζονται. Δεν περισσεύει κανένας μας. Είναι πολύ δελεαστικό όσοι ασχολούμαστε με τα ζώα να λέμε "ε σιγά και τι έργο κάνει αυτός" ή "είναι υπερεκτιμημένες οι ΜΚΟ" ή "σιγά το σωματείο δεν κάνουν τίποτα" ή "και τι κάνουν οι ομοσπονδίες δεν τις χρειαζόμαστε" και "όλοι οι γιατροί είναι κλέφτες" και πολλά πολλά άλλα. Είναι πολύ εύκολο να κάνουμε κριτική στον άλλον για να νιώθουμε εμείς καλύτερα. Στην πραγματικότητα αυτό που κάνουμε είναι να χάνουμε μέρος της δύναμης μας σαν φιλοζωική κοινότητα. Γιατί η αλήθεια είναι μία: ενωμένοι είμαστε ανίκητοι. Και η μόνη κατάρα μας σε αυτή τη χώρα είναι ότι δεν ξέρουμε να συνεργαζόμαστε, να δουλεύουμε ομαδικά, να λέμε μπράβο στον άλλον όπου το αξίζει, να αναγνωρίζουμε τα καλά μας και τα στραβά μας, να βάζουμε στόχους ΜΑΖΙ, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον και να αναγνωρίζουμε ότι η δύναμη βρίσκεται στην ομάδα όχι στις μονάδες. 

Δεν σταματώ να σκέφτομαι: αν την ενέργεια με την οποία ασκούμε κριτική στους "άλλους" την αφιερώναμε στο να συνεργαστούμε, που θα ήμασταν σήμερα;