Λίστα αντικειμένων
Κλίκ για μεγέθυνση
Ο Μίλης ήταν ο δικός μου σκύλος, από την αρχή. Από τότε που έκλαιγε από τον πόνο μέσα στα χωράφια. Από τότε που έτρωγε χόρτα στην ερημιά για να γεμίσει την άδεια του κοιλίτσα. Απλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε ακόμα..
Είχε περάσει ακριβώς ένας μήνας από την ημέρα που «έφυγε» το Ιρμάκι μου. Είχαν περάσει λίγες μόνο ημέρες από την ημέρα που ήρθε στο σπίτι το Μπουμπουκάκι μου, θέλοντας να δώσουμε ζωή σε ένα αδεσποτάκι στην μνήμη της Ίρμας, που και εκείνη πριν 12 χρόνια, μωρό ακόμα, με είχε βρει στο δρόμο και είχε κοιμηθεί πάνω στο παπούτσι μου. Το σπίτι ήταν πάλι σχεδόν γεμάτο, με έντονη και βαριά πάντα την απουσία της Ίρμας, αλλά με την ελπίδα που δίνει ένα μωρό με τα παιχνίδια και τα νάζια του..
Την προηγούμενη ημέρα που έκλεινε ένας μήνας χωρίς το Ιρμάκι, είχαμε πάει στο τελευταίο της σπίτι για να τη δούμε. Φεύγοντας σταματήσαμε λίγο πιο κάτω για να μαζέψουμε χαμομήλι. Η άνοιξη είχε μπει φρέσκια και χρωματιστή και ο ήλιος λαμπύριζε πάνω στα χωράφια. Και τότε, από το πουθενά, είδαμε να έρχεται τρέχοντας και κλαίγοντας προς το μέρος μας μία τριχωτή μπάλα. Τρίχες, κόκαλα και τσιμπούρια. Με το μπροστινό πόδι σακατεμένο. Και δύο μάτια να λένε «Επιτέλους σας βρήκα! Δεν πάτε πουθενά χωρίς εμένα!». Ο Μίλης (από το χαμομήλι) μας έψαχνε τόσο καιρό και επιτέλους μας είχε βρει!
Ήταν σαν να ήξερε ότι εμείς πήγαμε εκεί για αυτόν. Σαν να συναντήθηκαν ξανά φίλοι που είχαν καιρό να βρεθούν. Τόση ήταν η χαρά του, τόση η σιγουριά του ότι ήμασταν εκεί για να τον σώσουμε. Για εμάς, το «τι κάνουμε τώρα?» έγινε στο λεπτό απόφαση και ο Μίλης μπήκε στο αμάξι, σαν να ήταν η θέση του αυτή από πάντα, σαν να είχε έρθει άπειρες βόλτες μαζί μας. Και η οικογένεια έτσι απλά μεγάλωσε..
Την προηγούμενη ημέρα που έκλεινε ένας μήνας χωρίς το Ιρμάκι, είχαμε πάει στο τελευταίο της σπίτι για να τη δούμε. Φεύγοντας σταματήσαμε λίγο πιο κάτω για να μαζέψουμε χαμομήλι. Η άνοιξη είχε μπει φρέσκια και χρωματιστή και ο ήλιος λαμπύριζε πάνω στα χωράφια. Και τότε, από το πουθενά, είδαμε να έρχεται τρέχοντας και κλαίγοντας προς το μέρος μας μία τριχωτή μπάλα. Τρίχες, κόκαλα και τσιμπούρια. Με το μπροστινό πόδι σακατεμένο. Και δύο μάτια να λένε «Επιτέλους σας βρήκα! Δεν πάτε πουθενά χωρίς εμένα!». Ο Μίλης (από το χαμομήλι) μας έψαχνε τόσο καιρό και επιτέλους μας είχε βρει!
Ήταν σαν να ήξερε ότι εμείς πήγαμε εκεί για αυτόν. Σαν να συναντήθηκαν ξανά φίλοι που είχαν καιρό να βρεθούν. Τόση ήταν η χαρά του, τόση η σιγουριά του ότι ήμασταν εκεί για να τον σώσουμε. Για εμάς, το «τι κάνουμε τώρα?» έγινε στο λεπτό απόφαση και ο Μίλης μπήκε στο αμάξι, σαν να ήταν η θέση του αυτή από πάντα, σαν να είχε έρθει άπειρες βόλτες μαζί μας. Και η οικογένεια έτσι απλά μεγάλωσε..
Σήμερα, σχεδόν 3 χρόνια μετά, ο Μίλης καμιά δεκαριά κιλά βαρύτερος και με ένα πόδι λιγότερο καθώς δεν μπορούσε να σωθεί, μας δείχνει καθημερινά την ευγνωμοσύνη του. Ανοίξαμε την καρδιά μας για να χωρέσει και αυτός και μας αποζημιώνει κάθε λεπτό με την αγάπη του.
Κάποιες φορές όταν κοιμάται, τον ακούω να κλαίει στον ύπνο του. Και πάντα αναρωτιέμαι που ταξιδεύει, ποιες μνήμες ξυπνάνε στα ονειρα του.. Ποια πείνα, ποια μοναξιά και ποιον πόνο ξαναζεί.. Και παίρνοντας τον κάτι τέτοιες στιγμές αγκαλιά ηρεμεί, αφήνεται, ανοίγει τα μάτια και με κοιτάει με λατρεία, σαν να σβήνουν μονομιάς τα άσχημα από το μυαλό του και να καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνος, ότι δε θα είναι ποτέ ξανά μόνος..
Όταν σκέφτομαι τον τρόπο που πρωτοσυναντηθήκαμε ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό. Ότι έπρεπε να συναντηθούμε, ότι ήταν γραφτό, ότι ήταν δικός μου και ήμουν δική του από την αρχή, απλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε..
Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα πλάσμα δικό σου, που ζει και υποφέρει στο δρόμο περιμένοντας εσένα και μόνο εσένα. Κάνε την χάρη στον εαυτό σου και άνοιξε την καρδιά σου για να χωρέσει. Και σώσε έτσι δύο πλάσματα, εκείνο και εσένα..
Γιατί κάπου εκεί έξω, ζει και αναπνέει ο δικός σου σκύλος. Απλά ίσως δεν έχει τύχει ακόμα να συναντηθείτε..
Όταν σκέφτομαι τον τρόπο που πρωτοσυναντηθήκαμε ένα πράγμα μου έρχεται στο μυαλό. Ότι έπρεπε να συναντηθούμε, ότι ήταν γραφτό, ότι ήταν δικός μου και ήμουν δική του από την αρχή, απλά δεν είχε τύχει να συναντηθούμε..
Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα πλάσμα δικό σου, που ζει και υποφέρει στο δρόμο περιμένοντας εσένα και μόνο εσένα. Κάνε την χάρη στον εαυτό σου και άνοιξε την καρδιά σου για να χωρέσει. Και σώσε έτσι δύο πλάσματα, εκείνο και εσένα..
Γιατί κάπου εκεί έξω, ζει και αναπνέει ο δικός σου σκύλος. Απλά ίσως δεν έχει τύχει ακόμα να συναντηθείτε..
