Ήταν ένα πρωινό Πέμπτης, Ιούνιος του 2011.Η μητέρα μου είχε μια δουλειά στα Άνω Λιόσια ενώ εγώ είχα σχολείο. Μου πρότεινε να έρθω μαζί της αν ήθελα (και εννοείται πως δέχτηκα), έτσι πρωί πρωί ξεκινήσαμε με μια φίλη της μητέρας μου όλοι μαζί για Άνω Λιόσια. Όταν φτάσαμε είχε ένα χωράφι. Εκεί, κάτω από ένα πρόχειρο σπιτάκι από τούβλα ξεπετάχτηκαν 5 πανέμορφα κουτάβια. Έπειτα από μια συζήτηση που είχα με την μητέρα μου αποφασίσαμε να δώσουμε την ευκαιρία σε ένα από αυτά. Πάντα είχαμε ζώα στο σπίτι οπότε ξέραμε τι να κάνουμε.

Η δύσκολη στιγμή ήρθε όταν έπρεπε να διαλέξουμε ένα από αυτά (σαφώς ήθελα και τα 5). Ήταν ένα μαύρο, 2 άσπρα και 2 καφέ. Η φίλη της μητέρας μου πήρε το μαύρο το οποίο ονόμασαν Πάτρικ και ήταν το πιο αδύναμο. Το μάτι μου πήγε στο ένα από τα δύο άσπρα που ήταν το πιο ζωηρό και ενοχλούσε τα υπόλοιπα! Με πλησίασε η φίλη της μητέρας μου και μου είπε να ρίξω μια ματιά σε εκείνο το καφετί που κάθεται και με κοιτάζει από την ώρα που φτάσαμε. Ομολογώ ότι ήταν το μόνο που δεν είχα δει, το μάτι που πήγε στα υπόλοιπα που ήρθαν κατευθείαν πάνω μας. 'Οταν τον κοίταξα ερωτεύτηκα! Καθόμουν και τον παρατηρούσα-ήμουν βέβαιη ότι αυτό είναι δικό μου. Επί 5 λεπτά δεν πήρε το βλέμμα του από πάνω μου, με κοιτούσε στα μάτια λες και ήξερε (σας τα γράφω και συγκινούμε-κλασσικά). Τον πήρα αγκαλιά και φύγαμε! Τον έβγαλα Γκίζμο! Ήταν ο καλύτερος μου φίλος από την πρώτη στιγμή. Ήταν συνεργάσιμος, πανέξυπνος και πάντα δίπλα μου, στις βόλτες, όταν στεναχωριέμαι είναι εκείνος που μου θα σκουπίσει τα δάκρυα μου, εκείνος που θα τρέξει πάνω μου όταν σχολάω και θα κάνει λες και έχει να με δει μήνες, είναι εκείνος που με κοιτάει στα μάτια και το εννοεί!