Ήταν 18 Φεβρουαρίου 2015 και εγώ όλο χαρά μετά τη δουλειά, ετοιμάστηκα να πάω στο εξοχικό μας στη Κόρινθο. Φόρτωσα λοιπόν το αυτοκίνητο και μαζί μου ήταν η Σολ το πρώτο αγαπημένο και φοβικό αδεσποτάκι μου. Ερχόταν το τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, βροχερές και κρύες μέρες βέβαια, αλλά δεν με ένοιαζε γιατί θα ξεκουραζόμουν. Φτάνοντας στη Κόρινθο, μόλις πέρασα τις γραμμές σε είδα. Ήσουν εκεί στο διάζωμα, μικρή σταλίτσα.

Σταμάτησα να σου βάλω μία κονσέρβα να φας, που πάντα έχω μέσα στο αυτοκίνητό μου. Σε χάϊδεψα, σου έβαλα το φαγητό και μπήκα στο αυτοκίνητο να φύγω. Σε κοίταξα μέσα από το καθρεφτάκι μου για να δω αν τρως, αλλά εσύ στεκόσουν ακίνητο και με κοιτούσες με βλέμμα λυπημένο. Ξαναβγήκα και κάθισα κοντά σου λίγη ώρα για να φας, αλλά εσύ μόνο με κοιτούσες και έβηχες. Σε κοίταξα απελπισμένα γιατί ξέρω το πρόβλημα της Σολ, βλέπεις είχα κάνει και άλλες προσπάθειες να πάρω και ένα δεύτερο σκυλάκι αλλά η Σολ δημιουργούσε σοβαρό πρόβλημα και εγώ δεν ήθελα να την στεναχωρήσω, γιατί ήταν ένα πολύ βασανισμένο σκυλί. Όμως δεν μπορούσα να ξεφύγω από τη ματιά σου και έτσι σε πήρα αγκαλιά και σε έβαλα στο αυτοκίνητο.

Η Σολ αναστατώθηκε αλλά εσύ κάθισες στο πίσω κάθισμα και δεν κουνήθηκες καθόλου. Σαν να περίμενες αυτή τη μαγική στιγμή. Σε έβαλα στο αποθηκάκι για το βράδυ με μερικές κουβερτούλες και την άλλη μέρα το πρωί κατευθείαν γιατρό και εξετάσεις. Είχες καλαζάρ σε αρχικό στάδιο. Το γιατρέψαμε και αυτό, η Σολ σε συνήθισε πολύ εύκολα και εσύ έγινες το τέταρτο μέλος της οικογένειάς μας. Ένας γλυκύτατος σκυλάκος 2 ετών, αγαπούλας και τρυφερός , που από εκείνη τη μέρα μέχρι και σήμερα, μου δείχνεις κάθε λεπτό την ευγνωμοσύνη και την αγάπη σου με το λατρεμένο σου βλέμμα.